“തൊപ്പിയോടായി ”l

““തൊപ്പിയോടായി ”

നദീതീരത്തെ ബെഞ്ചിൽ,

ഒരു തൊപ്പി നിശബ്ദമായി കിടക്കുന്നു,

അതിനുടമസ്ഥൻ മറന്നോ, ഉപേക്ഷിച്ചതോ,

പകുതി തുറന്നതു പോലെ.

തടാകം മൃദുവായി സ്നേഹത്തോടെ ചോദിച്ചു,

“ചെറിയ തൊപ്പിയെ, ദുഃഖിക്കണ്ട,

നിന്റെ ചൂട് ഒരിക്കൽ സ്വപ്നങ്ങളെ സംരക്ഷിച്ചു,

ഇപ്പോൾ ഓർമ്മകൾക്ക് വാതിലാകുന്നു.”

കവി ഇരുന്നു കാതോർത്തു,

ഹൃദയം പ്രതിധ്വനികളാൽ ഭരിതം,

മറഞ്ഞുപോയ കാര്യങ്ങളും

ചിന്തകളിൽ വിരിയുന്നു.

ആലോചനയിൽ, കവി തോപ്പിയെ സാന്ദ്രമായി ഉയർത്തുന്നു,

നിശബ്ദതയിലും കഥകളുണ്ട് എന്ന് അനുഭവിക്കുന്നു,

പഴയകാല ഓർമ്മകളെ വെളിച്ചം പോലെ പറഞ്ഞു,

പ്രതിമാനമായ നഷ്ടങ്ങളെ ജീവിതഗീതമായി മാറ്റുന്നു.

ജീ ആർ കവിയൂർ

05 09 2025

( കാനഡ, ടൊറൻ്റോ)