കുറും കവിതകൾ 237

കുറും കവിതകൾ 237



ചന്ദ്രന്‍ ഉദിക്കുന്ന ദിക്കില്‍
കാത്തിരുന്നു കാതരയവള്‍
വസന്തം സാക്ഷി

തെരുവിന്റെ കണ്ണുകള്‍
കാരിരുമ്പ് ആക്കി
വാടാത്ത ജെമന്തി

എത്ര നിന്മ്നോന്നതകള്‍
കണ്ടു  വരുന്നു  വെളിച്ചം
അസ്തമയ സൂര്യന്‍

ഒട്ടക നടത്തം
അല്ലിനു തീരമുണ്ടോ ..?
ഭൂമിയുടെ ലാവണ്യം

മനസ്സില്‍ കുളിര്‍കോരി
കാതില്‍ മുഴങ്ങുന്നു
ഉമ്പായിയുടെ ഗസല്‍ മഴ

പ്രകൃതി സ്നേഹമയിയാണ്
തുലനം ചെയ്യാനാവാത്തതു .
അമ്മ മനസ്സു

പ്രതീക്ഷയുടെ
നീളമേറുന്നു
ഗുഹയോളം മനസ്സില്‍

വീര ചിന്തയുറങ്ങുന്നു
നിണം വറ്റിയ വഴികളില്‍
മരണമുറങ്ങും താഴ് വാരങ്ങളില്‍

മഴയറിഞ്ഞ മനസ്സുമായി
ചിറകൊതുക്കി
ധ്യാനമൗനം

പുഴുവിനും പൂവിനും
തുല്യമല്ലോ ഭൂമി
മനുഷ്യന്‍ എത്ര സ്വാര്‍ത്ഥന്‍

മലനിരകള്‍ക്കിടയിലേ
വിയര്‍പ്പില്‍ തീര്‍ത്ത.
മൗനമുറങ്ങുന്ന കൊട്ടാരം

Comments

നല്ല കവിത


ശുഭാശംസകൾ......

Popular posts from this blog

കുട്ടി കവിതകൾ

കുറും കവിതകൾ ഒരു ചെറു പഠനം - ജീ ആർ കവിയൂർ

“ സുപ്രഭാതം “