എന്തെന്നറിയാതെ


എന്തെന്നറിയാതെ 

അതിജീവനത്തിന്‍ പാതയില്‍ 
ഇരുള്‍ നിറഞ്ഞ ഇടനാഴികള്‍ 
അങ്ങ്  അന്ത്യമായി തിളങ്ങും 
പ്രകാശധാരതെടുമ്പോള്‍ 
പൈദാഹങ്ങളൊക്കെ മറന്നു 
പഞ്ചഭൂതകുപ്പായത്തിനുള്ളിലെ 
അഞ്ചിതമാം ശക്തിയെ അറിയാതെ 
പ്രപഞ്ച സത്യത്തിന്‍ പോരുലുള്ളിലെന്നു 
നിനക്കാത്തെ ഞാനെന്നുമെന്റെ  തെന്നും 
ആര്‍ത്തി പെരുകി ആക്രാന്തമേറി 
എങ്ങോട്ടാണി പായുന്നിതു കേവലമൊരു 
ശ്വാസനിശ്വാസത്തിനിടയിലറ്റുപോകുമെന്ന-
റിയാതെ എണ്ണുന്നു പാവമിവനറിയുന്നില്ലല്ലോ 
എണ്ണമറ്റ ദിനങ്ങളല്ലോയി ഭൂമുഖത്തു ഉള്ളതെന്ന് 

Comments

puthiyakadha said…
അഹോ.. സത്യം സത്യം...
നല്ല വരികൾക്കെന്റെ നമസ്കാരം
Cv Thankappan said…
ആശംസകള്‍

Popular posts from this blog

കുട്ടി കവിതകൾ

കുറും കവിതകൾ ഒരു ചെറു പഠനം - ജീ ആർ കവിയൂർ

“ സുപ്രഭാതം “